માનવી કિનારે બેસીને દરિયાનો વાંક કાઢે છે,
ડૂબી જાય તો નસીબ નો વાંક કાઢે છે.
સંભાળીને પોતે નથી ચાલતા,
અને પડી જાય તો પથ્થર નો વાંક કાઢે છે.
મીલાવી જામ માં અમે જીંદગી પી ગયા,
મદીરા તો શું કોઇની કમી પણ પી ગયા.
રડાવી જાય છે અમને બીજા નાં દર્દો,
બાકી અમારા દુખો તો અમે હસી ને પી ગયા…!! 🙂
મહેલોની જરૂર હોય છે…માત્ર રહેવા માટે,
બાકી,વસી જવા માટે તો કોઈના ખોબા જેવડા
પ્રેમાળ દિલનો એકાદ ખુણો જ કાફી હોય છે. 🙂
તારી સુંદરતાનો વાંક છે !
મારો પ્રેમ તો ભલો ભોળો છે.
તારા નયનો તીર કમાન છે !
મારા સ્વપ્નો અપાર છે .
તારા નયનો પુછે છે સવાલ!
મારો પ્રેમ તો હાજર જવાબ છે.
નારી શૃંગાર મહામોહમાયા છે !
મારું મન શબ્દ વર્ણન ની ગાથા છે.
તારું સ્મિત ઝાકળ બિંદુંનું પ્રગટણ છે!
મારું હાસ્ય સરોવર જળનું સ્પંદન છે.
તારી લજ્જા ચાંદની સુંદરતા છે !
મારું શૂર સૂર્યની શક્તિ છે..!! 🙂
રસ્તાઓ અચાનક મળી ગયા બે ઘડી વાતે વળગ્યા
અને,,,,,,,છૂટા પડી ગયા.
ઝરણાં અચાનક મળી ગયાં એકબીજાને ભેટ્યાં
અને,,,,,,,ભળી ગયાં.
અમે અચાનક મળી ગયાં ,,, અમે, ના રસ્તા કે ના ઝરણાં
એટલે- ના છૂટાં પડ્યાં, ના ભળી ગયાં ! 🙂
ક્યારેક સાચી વાત માં ખુદા ની રજા ના હોય,
ના કહેલાં શબ્દો હમેંશા સજા ના હોય,
ક્દાચ શબ્દકોષ વિખેરાઇ જતો હશે..
બાકી,
તું બોલે તો જ હું સમજું એમાં મજા ના હોય.. 🙂
સ્નેહનો સાગર
આંખોમાંથી છલકાય છે,
હૈયું હેતના હરખથી હરખાય છે,
જાણે શું વાત છે પ્રેમમાં એવી કે,
દિલમાં હોય દર્દ તો પણ હોઠ
ખુશીથી મલકાય છે. 🙂
સ્વપન્નમા તું મારી હકીકત છે, હકીકતમા તું જ મારુ સ્વપન છે.
કેટલા હસમુખ હતા ને કેવા દીવાના હતા, 🙂
આપણે જ્યારે જીવન માં એકબીજાના હતા
મંદીરો ને મસ્જીદો મા જીવ ક્યાંથી લાગશે,
રસ્તે રસ્તે જ્યા સફર માં એના મયખાના હતા
આપને એ યાદ આવે તો મને યાદ આપજો,
મારે શું કેહવુ હતુ, શું આપ કેહવાના હતા
કેટલુ સમજાવશે એ લોકને તું પણ “આદિલ”
તારા પોતાના તને ક્યાથી સમજવાના હતા 🙂
રાત સવાર ની રાહ નથી જોતી,
ખુશ્બુ ઋતુ ની રાહ નથી જોતી,
જે પણ ખુશીથી મલે દુનિયા માં,
એને શાન થી સ્વીકાર જો,
કેમ કે ઝીંદગી સમય ની રાહ નથી જોતી… 🙂
ઝીંદગી ના વહેણ માં જે તરતા શીખે છે,
મર્યાદા ના બંધ માં જે જીવતા શીખે છે,
તેનો ઈશ્વર પણ સાથ નથી છોડતો
જે હર હાલ માં “હસ્તા” શીખે છે!! 🙂
પ્રેમ એ કઈ વરસાદ નથી
જે વરસે અને રોકાઈ જાય,,,,,,
પ્રેમ એ કઈ સૂર્ય નથી
જે ઉગે અને આથમી જાય,,,,,,
પ્રેમ નામ છે એ શ્વાસનું,,,,,,
જો ચાલે તો જિંદગી અને
રોકાય તો મોત બની જાય..!!!!!!!! 🙂
જીવન માં સદા એક અફસોસ રહેવાનો ,
દિલ નો કોઈ ખૂણો સદા ખાલી રહેવાનો ,
જિંદગી ભર નથી તેનો સાથ રહેવાનો ,
તેનો ચેહરૉ હમેશા મને યાદ રહેવાનો..️? 🙂
જિંદગી કેટલી છે કોને ખબર …..!
કયું પંખી ક્યારે ઉડી જાય કોને ખબર ….!
જીવી લો થોડા પલ પ્રેમ થી ….
આ શ્વાસ ક્યારે દગો દઈ જાય એ કોને ખબર …..! 🙂
સ્નેહના સંબધમાં સ્વાર્થ નથી હોતો,
માંગવો પડે તે પ્રેમ નથી હોતો!
કિસ્મત કરાવે છે ખેલ કઠપુતળીના,
બાકી જિંદગીના રંગમંચ પર
કોઈ કલાકાર નબળો નથી હોતો !! 🙂
“કૈંક ઈચ્છાઓ અધૂરી હોય છે,
જિંદગી તોયે મધૂરી હોય છે,
દ્રાક્ષ ખાટી દર વખત હોતી નથી,
જીભ પણ ક્યારેક તૂરી હોય છે…” 🙂
સુગંધ ગુલાબની
આજે પણ સુકાયા પછી અકબંધ રાખી છે,
જેમ તારી યાદ ને
મારા જીવનમાં તારી હાજરી સમજીને રાખી છે…!! 🙂
રડતી આંખો ને
હસાવનાર કોઈ નથી,
હારી ગયેલ હેયા ને
મંજિલ બતાવનાર કોઈ નથી,
આંશુ તો દરેક આંખો માં હોય છે,
પણ તે આંશુ ને
સમજનાર કોઈ નથી. 🙂
કલ્પના માં વાસ્તવિકતા હોતી નથી,
વીતેલી પળો ને યાદ કરી ને રોવું શું કામ ??
ગમે તેવું અમૂલ્ય હોય,
જે ખોવાય તેની કોઈ કિંમત હોતી નથી,
જીવનમાં ખરી કસોટી અને અંતિમ નિરાશા ત્યારે આવે છે કે
જયારે માણસ હૃદયના ઊંડાણમાંથી ઉદ્દગાર કાઢીને બોલે છે :
‘મારું કોઈ નથી !’ ????
????????
સપના પણ કેટલા છેતરામણા હોય છે,
એમાય કેટલા રિસામણા-મનામણા હોય છે
ખુલી ગયા પછી વિરાન જણાય છે બધું,
એ બંધ આંખે જ સોહામણા હોય છે.????????
માંગણી નો જેટલો અધિકાર હોવો જોઇએ…
લાગણી નો ય એટલો જ વિસ્તાર હોવો જોઇએ.
ગગન ગાજે ને મોરલા
ટહુકે
માથે ચમકતી વીજ
એ
હલો પાણજે કચ્છડે મે
આવય
અષાઢી બીજ
કોટે મોર ટહુકીયા
અને વાદળ માં ઝબકી વિજ
મારા હ્રદ્રય ને વાલો સાંભળયો
ઇતો આવી અષાઢી બીજ
શોધવા જાવ તો શોધાય નહી,
સાંભળવા જાવ તો સંભળાય નહી.
લખવા જાવ તો લખાય નહી,
અને પુછવા જાવ તો પુછાય નહી.એને કહેવાય
.
.
.
‘ લાગણી ‘ ”
કોઇએ પુછ્યું મુરલી ને કે…
તું કેમ કૃષ્ણને વાલી છે…
ત્યારે મુરલીએ કહયું કે…..
હું અંદરથી ખાલી છું, માટે કૃષ્ણને વાલી છું…
ઓછામાં ઓછા શબ્દોમા “ખુશી” નું વર્ણન કરવાની હરીફાઇ હતી,
લોકૉ વિચારતા રહ્યા….. અને મેં લખ્યુ,
*દિકરી*
એક શમણું આંખ માં અચરજ પામતા તૂટી ગયું,
દેખાઈ વિચિત્રતા એવી કે ડર ના મારે ઉડી ગયું,
વાસ્તવિકતા ની નજીક વધુ જોવા ની લાલચે છુટી ગયું..
કલ્પના માં વાસ્તવિકતા હોતી નથી,
વીતેલી પળો ને યાદ કરી ને રોવું શું કામ ??
ગમે તેવું અમૂલ્ય હોય,
જે ખોવાય તેની કોઈ કિંમત હોતી નથી,
આંખો બંધ કરીને પ્રેમ કરે તે પ્રેયસી
આંખો પટપટાવીને પ્રેમ કરે તે દાસી
આંખો કાઢીને પ્રેમ કરે તે પત્ની
અને આખો બંધ થાય ત્યા સુધી પ્રેમ કરે તે 'મા'